Türkiye'nin Uluslararası Antlaşmalar ve Anayasa Kapsamında Bağlı Olduğu Basın Özgürlüğü Standartlarının İncelemesi

Türkiye'nin Uluslararası Antlaşmalar ve Anayasa Kapsamında Bağlı Olduğu Basın Özgürlüğü Standartlarının İncelemesi Lisans Tezi

Aykut Aksoy
Kocaeli Üniversitesi 2019

https://drive.google.com/file/d/1YpU1onE74QO1BnWvsbPdp5W7d43ctvQn/view?usp=sharing

Mafyatik Bir İç Muhakeme - Once Upon a Time in America

“Bir Zamanlar Amerika’da”, kendisini dünyaya kanıtlamış sinemacılardan Sergio Leone’nin yazıp yönettiği, ustalık dönemi eserlerinden biri olarak karşımıza çıkıyor. Eser, üstünden geçen onca yıldan sonra artık “kült” olarak sınıflandırılır halde.

New York’un varoşlarında büyüyen bir grup arkadaşın suç dünyasında yükselişini anlatan ama daha çok dostluklarından dem vuran film, ilk olarak alışılagelmişin dışında olan dört saate yakın uzunluğuyla dikkat çekiyor. İzlemeden önce göz korkutan bu sürenin, film sizi içine çektikçe ne kadar da belirginsizleştiğini hissediyorsunuz. Bunda, sizi canlı tutmaya zorlayan kurgusunun önemi çok büyük. Yaptığı uzun flashbackler sayesinde Sergio Leone, hikayeyi farklı zaman dilimlerinde işleyerek, son sahneye gelene dek geçmişi sürekli aklınızda tutmanızı istiyor.

İçeriğine geçmeden önce müziklerinden de bahsetmeden olmaz. Sahnelere kattığı ruh açısından son derece önemli yerlerde kullanılmışlar. Özellikle çocukluk zamanlarında geçen sahnelerde yarattığı rahatlama hissiyle veya daha ileri zamanlarda gerilimi arttırması açısından kullanımı çok yerinde olmuş. Atlanılmaması gereken bir detay var ki Noodles’in New York’a dönüşünden sonraki gittiği mezarlık ziyaretinde mezarın kapısını açmaya başlamasıyla çalan müzik ve Noodles’in etrafına, müziğin kaynağını ararmışcasına bakması beni bir süre olsun şaşırttı. Çekim dışarıdan devam ederken mezarın kapısının kapanmasıyla birlikte müziğin de kesilmesi, bilerek yapılmış bir hamle olmalı ki müziğin filmin bir parçası olması istenmiş ve çok iyi yedirilmiş. Cockeye’nin aynı müziği flütle çalıyor olması da bu tezi destekler nitelikte.

Noodles’in Max ile tanışması ona en büyük dostluğu kazandırdığı gibi mafyalığa adım atmasında da öncü oluyor. Film asıl bu süreçten sonra başlıyor ve yönetmen her seferinde bu dostluğu daha da pekiştirmek için çaba sarf ediyor. Noodles’ın Deborah ile olan daha ilk konuşmasında ona Tevrat’tan okuduğu bölüm aşklarının imkansızlığını anlatırken yine Max’ın onu çağırması sonucu arada kaldığı ve Deborah’ın “your mother’s calling…” sözünün yine benzer başka bir sahnede de kullanılmasıyla bu imkansızlığı adeta gözümüze ısrarla sokuyor. Dostluk ve aşk arasındaki bu kıstırılma hissi iki seferde de Noodles’i Max’ın yanına gitmekten alıkoymaması dikkat çekici. Yine Dominic’in vurulup öldüğü sahnede de onun intikamını alma hissinin, işleyeceği suçun büyüklüğünü örttüğünü ve düşünmeden saldırdığını görüyoruz. Bunun gibi daha pek çok sahne izleyiciyi büyük sona yani ihanete hazırlamak için önayak oluyor gibi. Yönetmen, Max’ın büyük banka soygunundaki doyumsuzluğunu anlatabilmek için tüm karakterleri onu durdurmakla görevlendiriyor. Hatta Noodles kendini de riske atarak polise tüyo verip onu kurtarmayı deniyor ancak bu da Max’in açgözlülüğünü durdurmaya yetmiyor. Sonuçta Max, sadece Noodles’e değil tüm gruba ihanet etmiş oluyor. Bunun, sonradan gelen zenginliğin insanlar üzerinde ne etki yaratabileceğini göstermesi açısından çok değerli buldum. Ve tabii bu konuda gerçek bir yargıya varmak için karakterlerin kişilerine bakmak daha kesin sonuç verir. Mesela Cockeye ve Patsy filme çok fazla etki yapamadan sadece Max’ın tüm çeteyi manipüle etmesinin kurbanı oluyorlar. Bu durumda her “sonradan görme” kişiyi açgözlü olarak sayamayız.

Finalde Max, Noodles’in sahip olamadığı her şeye sahip olduğunu kanıtlamak istercesine onunla yüzleşmek istiyor ama aynı sekansta süper egosunun da devreye girip kendini öldürtmeyi planladığını, bunun için de parayı kullandığını ve vicdanen rahatlama ihtiyacı duyduğunu görüyoruz. Ama maalesef Noodles, Max’a yardımcı olmuyor ve onu öldürmemeyi seçerek cezaların en büyüğünü veriyor. Noodles’in binadan çıkıp yürümeye başladığı sahnede Max’ın çöp kamyonunun arkasından geldiğini görüyoruz ancak içine atlayıp atlayamadığını ne biz ne de Noodles göremiyor. Burası biraz izleyenlerin yorumuna bırakılmış. Fakat bu sahne, bilinç çatışmasından bir kaçışın olmadığının tasviri olması açısından son derece acı bir örnek olarak önümüze sunulmuş.

Atlanamayacak bir detay var daha var ki kurgu yeniden Noodles’ın Çin tiyatrosunda afyon çektiği sahneye döndüğünde gülümsemesiyle birlikte jeneriğin girmesi, tüm bu yaşananların rüya olup olamayacağı konusunda bir ikileme sokuyor izleyiciyi ve açılış sahnesindeki telefon sesinin uzunca çalmasından sonra irkilerek uyanmasını da aklımıza getirdiğimizde bu konuyla ilgili kafamızda çokça soru işareti kalmasına sebebiyet veriyor.

Filmde, basın tarafından masum gösterilen sendikaların dahi işlerini halledebilmek için mafyayı kullanması Amerika’daki sosyal bozulmalara dair göndermeler olarak göze çarpıyor. Yine aynı olayda iki farklı gazetenin iki farklı şekilde olayı yorumlamasına ufak da olsa yer ayrılmış.

Özel olarak bahsedilmesi gereken bir başka karakter ise Peggy. Kendisi bu filme cinsel bir obje olması için bilerek konumlandırılmış. Sözde Deborah’a olan aşkıyla bildiğimiz Noodles bile onun için yanıp tutuşuyor. İnsanın gerektiğinde temel dürtülerini halletmekte en kısa yola nasıl yöneldiğini gözler önüne seriyor. Hatta Patsy’nin ona vizite amacıyla götürdüğü pastayı, beklemeye dayanamayıp yemesi aynı olayın başka bir açısı. Yemekteki tatmin duygusuyla cinsel hazzın aynı merkezde olduğu ve benzer prensiplerle çalıştığını göstermesi açısından önemli. Pek çok yerde rahatsız edicilik yaratsa bile anlatım açısından cinsellik sıkça kullanılmış. Bunun en cesur hali yönetmenin, zorba bir tecavüz ile mağduru tarafından istenerek yapılmış bir tecavüzü aynı filmde göstermiş olmasıdır. Kuyumcu soygunundaki kadının (daha sonrasında Max’ın sevgilisi olacak olan) bilerek aşağılanmayı ve kendisine vurulmasını istemesi üzerine Noodles’ın soğukkanlılıkla bunu kabul etmesi, sonuçta iki tarafında rahatsızlık hissetmediği bu sahnede hem izleyecilerin hem de karakterlerin ahlaki sorgulamasına başvuruluyor. Aynı Noodles, Deborah’a ulaşamayacağını anladığı anda ona son kez sahip olma kafasıyla soğukkanlılıkla tecavüz ediyor. Burada bir neden sonuç bağlamı kurulabileceği gibi Noodles’in tecavüz eylemini kafasında normalleştirmesinin nasıl gerçekleştiğini de öğrenmek için yeterli bence. Bir başka sahnede Max, sevgilisinin onun işlerinin önünde bir engel teşkil etmediğini ekibine kanıtlayabilmek için en ağır şekilde hakaret edip bağırmayı kadınlara hitabet etmede bir yol olarak görüyor. Noodles’ın sevgilisinin, karşı mafya tarafından acımasızca öldürülmesi gibi sahneler de, zaten filmde sayıları az olan kadınların daha ne kadar karşı cins tarafından ezileceğini düşündürmüyor değil. Cinsiyetçi hakimiyeti normal olarak karşılayan bir toplum resmi çiziyor Sergio Leone.

Son olarak ağırlıklı olarak Yahudilerin oturduğu bir çevrede geçen film mekansal olarak da iyi şekilde desteklenmiş. 30’ların ve 60’ların Brooklyn varoşlarında orada olma hissiyatını izleyiciye yaşatabilmesi açısından önemli.

Dipnot: O eski halinden eser yok şimdi :)

Sabahattin Ali - Kürk Mantolu Madonna

İlk kitap inceleme girişimim olan "Aleksandr Soljenitsin - İvan Denisoviç'in Bir Günü" bittiğinde beni son derece memnun bırakmıştı ve hala da yaptığım işin bir nişanesi olarak tekrar tekrar okumamla birlikte, bu yazıyı yazarken de inceleme konseptini hatırlamam açısından bana yardımcı olmuştur.
Umuyorum ki benliğimi fazlasıyla kendine bağlayıp derinden etkileyen bu kitabı incelerken, onun etkisine kapılıp öznelliğin tadını fazla kaçırmam.

Kitabın esas içeriği hakkında konuşmadan önce son dönemlerde popüler kültür ögesi halinde patlama yapması, kitapçılarda çok satanlar bölümünde hiç eksik olmaması, YKY'yi zengin etmesi ve belki de değinmeden edemeyeceğim meşhur, kahveli Instagram fotoğraflarının fazlaca müdavimlerinden biri haline gelmesi benim gibi bu konularda fazla romantik olup, romanın büyüsünün bozulduğu konusunda endişe duyanlar olduğunu biliyorum. Kitabı edinmemeyi bir sosyal kaygı haline getirip de saldırırcasına kitabı eline alan çoğu kişinin de sonrasında hayal kırıklığına uğrayıp "abartılmaması gereken bir balon" şeklinde yorumladığı, oldukça büyük bir güruh olduğunu da yine biliyor ve çevremde sıkça rastlıyorum. Bu sığ yaklaşımlara saygı duyuyor ve olabilir diyorum. Zaten istatistiklerin daima söylediği gibi okumaya son derece ilgisiz olan halkımız için bu yaşananların iyi bir fırsat olduğunu düşünüp duruyorum ve daha fazla mızmızlanmadan asıl işime dönüyorum.

Romanın kendisi ve üzerine kurulduğu kişilik olan Raif Efendi'nin hatıraları, kendi deyimiyle "Bir hayatı baştan aşağı dolduracak kadar zengin olan hatıraların böyle kısa bir zamana sıkıştırılması" zamandan da öte bir kitaba sığdırılması onu daha canlı, daha tesirli kılandır. Hayatının "gerçekten yaşadım" dediği ve doğduğu andan beri mahkum olduğu sebepsiz iç sıkıntısından kurtulduğu üç dört ayına şahit olmak, onun etrafında olup da ne bulacaklarını tahmin ettikleri şeyleri araştırmayı tercih etmeyen onlarca insana kıyasla daha fazla tanımamıza vesile oldu baştan sona. Kitabı yaşayanın "onun göründüğü gibi olmadığına eminim" inancıyla başladığı serüveninde aslında inadında ne kadar haklı olduğunu, hayatında bir kez olsun bu insanlar neden yaşıyor, hangi hikmet bunları yeryüzünde dolaşıp nefes almalarını emrediyor sorularını sormasıyla hem kendi hayatı hem de bizim hayatlarımızı değiştiriyor. Ömürlerinin belli kısımlarında Raif veya Maria olmuş kadın ve erkekleri arıyor. Ya Raif Efendi'yi hiç tanımasaydım? Ya okurken Maria Puder'a aşık olmasaydım? Benim bu kitabı raftan çekip almamın tesadüflüğü ile sıradan bir banka memuriyeti işinin tesadüflüğü arasında ne kadar fark olabilir ki?

Kitap boyunca Raif'i iki farklı şekilde yaşıyoruz hatta bana kalırsa dışarıdan ve içeriden olmak üzere iki ayrı bölüm. Sabahattin Ali'nin bunu bu şekilde tercih etmesi kitabı saf bir aşk romanı olmaktan uzaklaştırıp dışarıdan bir gözlemci olan anlatıcının da katkılarıyla işi daha toplumsal ve sosyolojik suçlamalar meclisine dönüştürüyor. İkili dostluk ilişkilerindeki vurdumduymazlık ve toplum arasındaki kayboluşlar önceden gözümüze sokularak okurun bilhassa suçluluk hissetmesiyle kafamızda daha acınası bir Raif'i başlangıç olarak yerleştiriyor ve ilerleyen safhalarda da bu Raif'in lehine pek değişmiyor, onu kendi naifliği ve nezaketi altında ezmekten hiç mi hiç çekinmiyor yazar. Kendinden vazgeçmesine izin vermeden, ona hiç değişmeyecek gibi gelen o saf evreninde başka ihtimallerin de olabileceğini, hiç tatmadığı duyguları sanki ezilmişliğinin bir nişanesiymiş gibi tattırıyor. Bu onun için öylesine büyük bir imkan olarak tanıtılıyor ki ürkek zihni, böyle bir imkanın gerçek olma ihtimalini düşünmeye bile cesaret edemiyor. Tam bu noktada kitaba ismini veren meşhur portre devreye giriyor ve ona gardını yeniden alması için bir neden veriyor. Bu kadının karşısında her şeyini ortaya dökebilirsin hiçbir kaygı duymadan bütün iyi ve fena, kuvvetli ve zayıf, şimdiye kadar tüm yara izlerini sakladığın hayatında en küçük bir noktayı bile saklamadan tamamen çırılçıplak, ruhunu onun önüne ser. İşte sana harika bir fırsat... Anlatıcının elindeki kara kaplı defterin bilhassa değerinin arttığı kısımlar bu ve sonrası. Hakikatte Ankara'nın puslu ölüm döşeğinden, muhteşem şiirsellikte ki Berlin cilveleşmelerine...
Hayatında ilk kez güvenli bir liman bulmanın heyecanıyla benliğini tamamıyla Maria'ya bırakan Raif, kendi kendini aldatmak pahasına dahi olsa onun mevcudiyetini, varlığını korumak adına büyük kaygılara girmesi gayet doğal bir sonuç olarak doğuyor. Ulaşılması zaten bu kadar zor olan değerli mutluluğun bir de elinden çıkıp gitmesinin ne denli bir travma yaratacağının epeyce farkında. Kendinin de itiraf ettiği üzere bu kadar toy birisi olması üzerine çoğu yerde anlam veremediği ve ansızın gelen aforizmalarına boyun eğmesini, "hiçbir zaman verdiğinden daha fazlasını istemeyeceğim" diyerek çözüm buluşuna şahitlik ediyoruz. Bu çocuksuluğun yanlış bir şey olmadığını aksine bir çekicilik unsuru ve hayatı boyunca yaşadığı ilişkileri en sonunda bunalım haline getirmiş bir kadın için nasıl ilaç niteliğinde olduğunu göstermeyi tercih ediyor yazar.

"Bir kadının bize her şeyini verdiğini zannettiğimiz anda onun hakikatte bize hiçbir şey vermiş olmadığını görmek, bize en yakın olduğunu sandığımız sırada bizden, bütün mesafelerin ötesindeymiş kadar uzak bulunduğunu kabule mecbur olmak acı bir şey."

Dünyada başka türlü bir hayatın mevcudiyetini acı bir şekilde yaşayarak öğrenen Raif Efendi'nin hikayesi büyük tecrübelerle son bulurken. Bizdeki beklentileri ve boşluğu doldurmak adına elinden gelen her şeyi yapıyor.

Kolay etkilenebilir özelliğiyle ile sizi melankolik ve karamsar bir havaya sokmak için can atan bir kitap olarak ortaya çıkmış Kürt Mantolu Madonna. Bize öğretilen hatta dikte edilen çağ dışı edebi sınıflandırılmalardan daha fazlası olduğunu bildiğim için modern öykü edebiyatımızdan böyle önemli bir eserin incelemesini kendimce yazmaya çalışmak en başından beri içimde ukteydi. Memnun kalacağınızı umuyorum. Teşekkür ederim.

Oluyor

Hayat yine öldüresiye vuruyor
Önce sıcaklığı sonra kanın kokusu geliyor
Zaman soğudukça ağrısı artıyor
Baş belası ayaz aklımı başımdan alıyor
Güzelliğin beni yanıltıyor
Arkamdan yükselen karanlıktan kaçıyor
Beyaz ölüm üstüme üstüme yağıyor
Kaldırımları birer birer atlatıyor
Kaygan zemindeki adımlarım sıklaşıyor
Hızlandıkça yaralarım açılıyor
Kendi kanımda boğulmamak için sana tutunuyor
İstanbul'un yokuş ve merdivenlerinde kayboluyorum.

İstikrar

İstikrar kelimesini hemen herkes hayatı boyunca belli süreçlerde duymuştur. Kimileri için çok şey ifade eder. Belki bir hayat standartıdır, belki de istenilen düzenin anahtarıdır. Düzlüğe çıkmanın yolu olabilir mi istikrar. Algılanması değişkenlik göstermeye çok müsait bir tanım olabilir mi? İstenildiği yere çekilebilen, istenildiği gibi algılanabilen... Belki de toplumun kafasında oturmuş olan 'Süreklilik, stabil, denge' kavramlarından çok daha ötesi vardır. Kimi zaman ekonomik, kimi zaman ise devletin kendisi. Peki toplumdan uzaklaşıp çok daha içselleştirirsek ne olur? İşte bu yazıda farklı bakış açılarıyla hem toplumun hem de bireyin gözünden "İstikrar" kelimesini işleyeceğim.

Tartışılması gereken ilk yargı bu kavramın neden topluma iyi bir şey olarak empoze edilmiş olduğudur. Genelde istikrar denildiğinde kafamızda oluşanlar az çok bellidir. Hayatımızın olmazsa olmazlarından biri olması gerektiği hatta direkt olarak başarıya bağlandığı dahi olmaktadır. Denge ve tutarlılık. İnsanlığımızın ihtiyacı olduğunu düşündüğünde sarıldığı savdır istikrar. Kötü gidişatın son bulmasını dilerken üstün ve deneyimli bir el omzunuza dokunur ve size bu öneride bulunur. Farklı bir açıdan bakarsak kötü gidişatı normalleştirme süreci de olabilir. Çünkü istikrardan kasıt burada bir iyileştirme hedeflenmiyor. İyi ya da kötü yapılan işin sürekliliği daha mühim. Mümkün olanın devamını getirmek esastır. Korkularımızı yenmek için, yaptığımız işin olumlu olduğunu kendimize kanıtlama çabası içinde bulunuruz. İnsanoğlu üretirken ya da bir konu üzerinde çalışırken motivasyonunu sağlayabilmek için yaptığı işin doğru olduğunu hissetmek ister. Kavram bu şekilde ele alındığında varılan nokta kişinin kendi kendisini kandırmasıdır.

Tüm bunlardan ayrı olarak takdirleri toplamanın bir yöntemidir aslında. Sabrın meyvesi elbet alınır ve elinizde kayda değer hiçbir şey yoksa bile istikrar sahibi olmak alkışları ve övgüyü toplamanız için yeterlidir. Tabi insanların beklenti seviyesi de önemli. Örneğin beş maç üst üste yenilgi alan bir futbol takımı için beraberlik başarıdır. Oysa ki beş maç üst üste kazanan bir takım için tam tersi geçerlidir. Ama unutmamalıyız ki hayat değişkendir, doğa istikrarsız, yaşam düzensizdir. Eğer bu stabilite durağanlığa dönüşürse yani yenilikçilik kaybolursa bu zararlıdır. İstikrar, yeni gelişmelerin takip edilmeyeceği veya inovasyonun ihmal edileceği anlamına gelmemelidir. Sonuçta bir durum sonsuza kadar sürdürülemez. Elbet yeniliklere ihtiyaç duyar. Eğer yenilikten yoksun kalınmışsa sürekliliğin kaybolması içten bile değildir.

Devlette istikrar pek çok dengeye bağlıdır. Ülke içerisinde devletin konumu, tavrı ve olaylara yaklaşım mesafesi daima bellidir. Uygulanan farklı politikalardaki fikir birliği, devletin itibarını yükseltir ve hakim olduğu düşünceyi güçlendirir. Ayrıca devleti devlet yapan işlevlerin tamamen denge ve uyum içerisinde çalışması esastır. Yönetimdeki hükümetin devamlılığı bu işlevlerliği kendi içinde arttırabilir. Belirli bir süreç sonucunda meclisteki sandalye sayısını arttırmış, halkın büyük çoğunluğunun desteğini almış bir hükümetin sonuca ulaşması her zaman daha kolaydır. Çok sesliliğin azalması anti demokratik kalsa da bu, kararların daha hızlı alınması ve işlenebilirliğine olumlu etki yapmaktadır. Amaca ulaşmada hız, o amacın engellenmesinin önlenlemesi açısından önemlidir. Sonuç olarak yönetimde istikrar kontrol demektir. Kitlelerin kontrolü kolaylaşır ve hükümetin istemediği olaylara hızlı müdahale seçeneği doğar. Düzen, sağlam temeller üzerine oturtulduğu sürece devamlılık ömrü uzundur.

Yazarlık Üzerine 2

Uzun zamandır akıcı şekilde fikir üretemediğimden, korkar ve şikayet eder oldum hatta elim klavyeye değmez olmuştu. Belli bir hedef yok, beni sıkıştıran yani aklımı sürekli meşgul eden bir projemin olmayışı... İşte bunun çözümünü yine kendimde buldum. Geçen sene hemen hemen bu zamanlar "Yazarlık Üzerine" isimli yazıyı klavyeye dökmüştüm ve o plan sayesinde sürdürülebilir şekilde ürün verdiğimi keşfettim. O halde neden bunu tekrarlamayayım. Bu sefer mesaj kaygısı vermeden direkt olarak ne yapmak isteğime geçeceğim zaten yazıyı fazla uzun tutmak istemiyorum şayet şu aralar blog için görsel bulmakta da zorlanıyorum.

Çok istediğim halde bir türlü bitiremediğim, bundan önceki yazıya da konu olan meşhur film incelemesi girişimim var. Normalde Matrix üzerine yazılı iki üç paragraf duruyor ama buna inceleme demeye bin şahit ister. Yazdığım kadarını tekrardan düzenleyip -bu belki üçüncü düzenlemem olacak- daha tatmin edici, sizi de -yani hiç olmayan sizleri- memnun edecek bir yazı çıkarabilirim. Zaten makineler ve yapay zeka üzerine yazmayı arzuladığım bir deneme girişimim var onu da incelemeye entegre edebilirsem deneme işini aradan çıkarmış olurum hem de ikisi birbirini destekler daha güçlü tek bir yazı çıkar ortaya. Hatta yazı iki ayrı bölüm halinde inceleme ve tartışma şeklinde düşünülebilir bunu ilerleyen zaman gösterecek.

Hemen ardından bir inceleme daha geliyor. Kitap incelemesi olacak ve ismi şimdiden veriyorum. Belki de son on yıldır en çok satanlar listesinde ilk beşten hiç düşmeyen, kahveli instagram fotoğraflarının vazgeçilmezi olan Sabahattin Ali'nin ölümsüz eserlerinden tabii ki de Kürk Mantolu Madonna'yı, bu bahar üçüncü kez okuyup en sonunda hakkında bir şeyler yazabileceğim. Tahmin ediyorum mayıs gibi yayınlamış olurum.

Ayrıca halen devam etmekte olan "Dalga" bir nevi kendi yetilerimi denediğim test alanına dönüşüyor. Son süreçte çok düşündüm ve yazı yayınlayamadığım geçtiğimiz ocak ayında üstüne çok durdum. Bu şekilde kurgu ve olay örgüsü konusunda kendimi geliştirmeyi planlıyorum. İleride yazacağım ilk ciddi iş için ön ayak görevi görüyor.

Bu yaz dolu geçirmeyi istediğim bir seyahat programı hazırlamaya çalışıyorum kendime ve gezip görülecek yerler arasında sırasıyla Tahran(Tebriz)-Bakü-Beyrut en muhtemel adaylar arasında. Hepsi olmasa bile en az ikisini gidip görmeyi düşünüyorum. Bakü ile uzun zamandır tanışıklığımız olsa da hiç şimdiki gözlerimle bakamadım şehre. Hem benim gördüğüm zamanki ile arasında büyük farklar oluştu bambaşka bir klasmana girdi şehir. Anılarımı tazelemeye ihtiyacım var. Tahran ise benim memleketim sayılır esasında orası da kişisel gelişim açısından ben ve ön yargılarım için güzel bir fırsat. Beyrut zaten çok özel, daha gidip görmeden şehir hakkında söyleyebileceklerimi buraya sığdıramam öyle de bir niyetim yok zaten. Esas noktaya gelirsem bu gezilerimi yine klavyeye dökmek istiyorum. Öncesinde seyahatname niteliği taşıyacak bir eser düşündüm ama bu benim için ütopik olur sanırım. Onun yerine sıradan gezi yazıları olacak gibi duruyor. Seneye belki "Dalga" biterse oradan kazandığım deneyimlerle kaliteli başka projeler de çıkarabilirim.

Şiirlerim ise tamamen anlık gelişen ve tek gecelik maceralardan çıkan sonuçlar oluyor. Onlarda yine aynı sıklıkta gelmeye devam edecek diye umuyorum. Şiir yazarken bayağı memnun kalıyorum.

Son olarak ise bu sene 15. si düzenlenen Ahmet Hamdi Tanpınar edebiyat yarışması, "Deneme" dalında yazılar kabul ediyor ben de bu fırsatı kaçırmayıp katılacağım. Muhtemelen onun hazırlıklarına da yakında başlarım. Yarışmanın bitimine doğru buradan okuyabilirsiniz diye umuyorum. Kazanmak için değil zaten yalnızca üşengeçliğimi kırmak için bu işe gireceğim.

Yazının başında uzun tutmak istemiyorum tarzı bir ibare kullanmıştım ama pek beceremedim sanırım :)

Duyu

Mevsimler şarkı söyler duyamazsın
Martılar seni konuşur bilemezsin
Rüzgar tenini okşar hissedemezsin

Bulutlar seni çizer göremezsin
Soğuk, nefesini keser bekleyemezsin
Uyku seni ister incitemezsin
Eski zamanlardaki gibi keşfedemezsin
Korku seni bağlar sevemezsin,
Sen bu şiiri bitiremezsin...

Yakın dostum Simge için...